iife.md

IIFE - Samo wywołująca się funkcja

W JavaScript istnieje pewien wzorzec anonimowej funkcji, która od razu sama się wywołuje - tak zwany Immediately-invoked function expression (IIFE). Aby go zrozumieć, stwórzmy proste wyrażenie funkcyjne:

const fn1 = function() {...}

const fn2 = function(a) {
    console.log(a);
}

Żeby teraz wywołać powyższą funkcję, musimy podać jej nazwę, za którą wstawimy parę nawiasów:

fn1();

fn2("ala");

Częstokroć jednak wcale nie będziemy potrzebować nazwy funkcji, bo wewnętrzny kod chcielibyśmy wykonać tylko jeden raz i to od razu. Czyli po definicji funkcji chcielibyśmy od razu ją wywołać:

function() {...}(); //zwróci błąd

Powyższy kod zwróci błąd. Aby to naprawić, wystarczy skorzystać z zasad matematyki, gdzie nawiasami okrywamy część równania, która powinna się wykonać w pierwszej kolejności:

2 + 2.toFixed() //zwróci błąd
(2 + 2).toFixed() //na początku wykonaj równanie, potem toFixed()

Podobnie do powyższego równania wystarczy zapis funkcji objąć nawiasami:

(function() {...})();

(function(a) {
    console.log(a)
})("ala");

I tak właśnie powstał nasz wzorzec samo wywołującej się anonimowej funkcji:

(function() {
    console.log('Jakiś tekst'); //wywoła się od razu
})();

//jest praktycznie równoznaczne z

function fn1() {
    console.log('Jakiś tekst');
}
fn1();

Alternatywnym zapisem dla powyższego jest wzór zalecany przez Douglasa Crockforda - jednego z guru JavaScript.

(function() {...}()); //nawiasy w środku

No dobrze, a czemu to wszystkiemu ma służyć? Jak wiemy, zakres let i const w przeciwieństwie do var mają zasięg blokowy:

{
    let a = 20;
    var b = 10;
}
console.log(a); //błąd - nie mamy dostępu
console.log(b); //10

Jeżeli chcemy ograniczyć zasięg var, musimy skorzystać z funkcji:

(function() {
    let a = 20;
    var b = 10;
})();

console.log(a); //błąd - nie mamy dostępu
console.log(b); //błąd - nie ma dostępu

W przeszłości - gdy używało się głównie var, stosowanie IIFE było dość powszechną metodą ograniczania zasięgu.